O Kancelarii
Kancelaria Adwokacka zawsze kierowała i kierować się będzie zasadą, że najważniejsze pomiędzy Klientem, a adwokatem jest wzajemne zaufanie. Z kolei, najwyższa lojalność oraz wzajemna życzliwość, jako wartości szczególne i zawsze uniwersalne, połączone z nowoczesnością metod działania Kancelarii Adwokackiej stanowią swoistą gwarancję właściwej, a zarazem oczekiwanej przez każdego Klienta pomocy prawnej.
Aktualności
Kolejnym zasadniczym prawem pacjenta jest prawo do natychmiastowej pomocy medycznej w razie zagrożenia życia lub zdrowia.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta pacjent ma prawo do natychmiastowego udzielenia świadczeń zdrowotnych ze względu na zagrożenie zdrowia lub życia. Natomiast, zgodnie z ust. 2 powołanej Ustawy w przypadku porodu pacjentka ma prawo do uzyskania świadczeń zdrowotnych związanych z porodem.
Warunkiem zatem sine qua non (koniecznym) aktualizującym prawo pacjenta do żądania od podmiotu zobowiązanego do udzielenia świadczeń zdrowotnych jest "nagłość, natychmiastowość" zdarzenia uzasadniającego podjecie akcji ratującej zdrowie i życie pacjenta. W przypadku zajścia tego zdarzenia ustawodawca na mocy art. 7 ust. 1 Ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta kreuje prawny nakaz udzielenia pacjentowi pomocy. Jak podkreśla się w doktrynie prawa przypadek "niecierpiący zwłoki" ogólnie można definiować jako każdą okoliczność, która bezpośrednio zagraża życiu, oraz sytuację, która stwarza jedynie pośrednie zagrożenie dla życia pacjenta. Lekarz jest zobowiązany do udzielenia pomocy medycznej zawsze wtedy, gdy opóźnienie tej pomocy może pacjentowi zaszkodzić, w szczególności gdy skutkiem może być śmierć, ciężkie uszkodzenie ciała lub ciężki rozstrój zdrowia pacjenta (vide: P. Konieczniak, Udział w proteście zbiorowym jako przewinienie zawodowe lekarza, PiM 1999 nr 2).
Zapatrywanie Kancelarii Adwokackiej znajduje pełne potwierdzenie m.in. w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2006 roku, III CSK 123/06, zgodnie z którym jakkolwiek każde świadczenie medyczne jest udzielane w sytuacji zagrożenia zdrowia ludzkiego, to jednak ustawodawca wyraźnie odróżnia świadczenia medyczne udzielane w normalnych warunkach, gdy udzielenie pomocy nie wymaga natychmiastowego działania i może być odłożone w czasie, od sytuacji, gdy pomoc ta musi być udzielona natychmiast, bowiem jej odroczenie w czasie może skutkować utratą zdrowia (lub życia). Choć więc każde świadczenie medyczne jest udzielane w sytuacji zagrożenia zdrowia, to nie każde jest świadczeniem zdrowotnym w sytuacji wymagającej natychmiastowej pomoc medycznej, której odroczenie w czasie może spowodować utratę zdrowia lub życia. Niewątpliwie ustawowy, bezwzględny wymóg natychmiastowego udzielenia świadczenia zdrowotnego obejmuje zarówno sytuacje, gdy udzielenie natychmiastowe takiego świadczenia może skutkować utratą życia, jak i sytuacje, gdy nieudzielenie natychmiastowe świadczenia medycznego może skutkować utrata zdrowia
Co więcej, ustawowy nakaz udzielania pomocy pacjentowi wywieść można nie tylko z powołanego art. 7 ust. 1 Ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, lecz także np. z art. 60 Ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, zgodnie z którym w stanach nagłych świadczenia zdrowotne są udzielane bez wymaganego skierowania, z art. 30 Ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, zgodnie z którym lekarz ma obowiązek udzielać pomocy lekarskiej w każdym przypadku, gdy zwłoka w jej udzieleniu mogłaby spowodować niebezpieczeństwo utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia, oraz w innych przypadkach niecierpiących zwłoki, z art. 12 ust. 1 Ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej pielęgniarka i położna są obowiązane, zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi, do udzielenia pomocy w każdym przypadku, gdy zwłoka w jej udzieleniu mogłaby spowodować stan nagłego zagrożenia zdrowotnego, z art. 6 Ustawy o zawodzie felczera w nagłych wypadkach nie wolno felczerowi (starszemu felczerowi) odmówić udzielenia pomocy choremu do czasu przybycia lekarza.
Podmiotami zobowiązanymi do udzielania natychmiastowej pomocy medycznej pacjentowi są: podmioty lecznicze, Państwowe Ratownictwo Medyczne oraz osoby wykonujące zawód medyczny.
Zgodnie z art. 15 Ustawy o działalności leczniczej podmiot leczniczy nie może odmówić udzielenia świadczenia zdrowotnego osobie, która potrzebuje natychmiastowego udzielenia takiego świadczenia ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia.
Zaniechanie udzielania pacjentowi pomocy skutkować może nie tylko uzasadnionymi jego roszczeniami wobec podmiotu obowiązanego do udzielania świadczeń zdrowotnych, lecz także uzasadniać nałożenie na szpital kary umownej, o której mowa w art. 44 ust. 2 Ustawy o Państwowym ratownictwie medycznym. Zgodnie bowiem z art. 44 ust. 1 tej Ustawy zespół ratownictwa medycznego transportuje osobę w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego do najbliższego, pod względem czasu dotarcia, szpitalnego oddziału ratunkowego lub do szpitala wskazanego przez dyspozytora medycznego lub lekarza koordynatora ratownictwa medycznego. Z kolei, zgodnie z art. 44 ust. 1 tej Ustawy odmowa przyjęcia osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego przez szpitalny oddział ratunkowy lub szpital, o których mowa w ust. 1, skutkuje zastosowaniem kary umownej określonej w umowie o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej lub niezwłocznym rozwiązaniem tej umowy.
Wobec tego, art. 7 Ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta interpretować należy w powiązaniu z wieloma innymi ustawami należącymi do szerokiej dziedziny prawa medycznego, aby wywieść w sposób właściwy materialnoprawne roszczenie względem podmiotu odpowiedzialnego tj. podmiotu zobowiązanego do udzielania natychmiastowej pomocy pacjentowi.
Zespół Kancelarii Adwokackiej
